حتي براي كساني كه بارها به سرزمين وحي سفر كرده اند، ديدن اين همه رنگ در پوشش زائران جذاب و شگفت انگيز است. زائراني كه روزو شب و دسته دسته با شور و شوق به سمت مسجدالنبي (ص) مي‌شتابند تا نماز را به جماعت در آنجا برگزار كنند.

 
زرد، فيروزه اي، سبز، آبي، رنگ هايي هستند كه زائران كشورهاي مختلف را با كمك آنها مي‌تواني بشناسي.

 
اين رنگ‌ها گاهي در لباس و كاور زائران ظاهرا مي‌شود و گاهي به خصوص در ميان زنان به صورت روسري يا شالهايي كه بر شانه مي‌اندازند خودنمايي مي‌كند. وجود اين رنگ‌ها علاوه بر كاركرد بازشناسي سريع آنها در ميان خيل جمعيت زائران، نوعي هويت فرهنگي نيز به آنها مي‌دهد.

 
نخستين زائري كه از او مي‌خواهم اجازه بدهد عكسي از او بگيرم اهل ساحل عاج است با پوستي تيره. كاوري كه بر تن دارد گلهاي سفيد شش پر در زمينه سبز است كه كيف گردني سفيدي همراه آن است. لبخندي مي‌زند و براي عكس گرفتن ژست مي‌گيرد.

 
در حال خداحافظي از او هستم كه زنان تيره پوست ديگري با پوشش بلند زرد رنگ كه قدري از چادر ايراني كوتاه‌تر است از راه مي‌رسند. پشت اين چادر كوتاه كلمهadamava نوشته شده كه استاني در كشور كامرون است. پشت سرشان دسته ديگري از زنان با چادرهاي فيروزه اي رنگ ايستاده اند. روي چادرهايشان نوشته كه اهل نيجريه هستند.

 
وارد صحن مسجدالنبي (ص) كه مي‌شوم گروهي از زنان با چادر مشكي كنار هم ايستاده اند و مشغول گرفتن عكس يادگاري هستند. به نظر مي‌رسد ايراني باشند اما شال بنفشي كه روي شانه انداخته اند ونوشته رويش چيز ديگري مي‌گويد: جمهوري عراق.

 
سراغ دو مرد سياه پوست مي‌روم كه در حال خروج از مسج النبي (ص) هستند. اول از گرفتن عكس امتنا مي‌كنند اما به آنها مي‌فهمانم كه لباسشان برايم جالب توجه است. اهل كشور مالي هستند و لباسان در دو رنگ سبز و آبي با نقش ستاره‌هاي سفيد است.

 
در آستانه ورود به مسجدالنبي (ص) هستم كه چند پيرمرد با كاور فيروزه اي توجهم را جلب مي‌كند از روي پرچم كوچك روي سينه شان مشخص است كه چيني هستند. با اشاره به او مي‌فهمانم كه مي‌خواهم عكسي ازاو بگيرم. رو به دوربين لبخندي مي‌زند و عكس را مي‌گيرم. اما در ميان زائران كشورهاي مختلف ترك‌ها از لحاظ تنوع در لباس و جنس در نظر گرفته شده متناسب با فصل متمايز از بقيه زائران هستند. مردان ترك دو لباس طوسي و كرم را گاهي همراه با شال نارنجي و زنان ترك در كنار شال نارنجي، روسري فيروزه اي را نيز بر سر مي‌كنند.

 
در حال بازگشت پس از گرفتن عكس از زائران بوركينافاسويي كه روي زمين نشستند و لباس بلند بنفش با گلهاي سفيد بر تن دارند به اين فكر مي‌كنم كه چرا زائران ايراني از پوشيدن لباسي كه گوياي هويتشان باشد و علاوه بر آن امكان شناسايي سريعشان را در مواقع ضروري بدهد سرباز مي‌زنند.

 
به گفته كارمندان اداره پشتيباني ستاد حج و زيارت طي سال‌هاي گذشته چندين بار براي تهيه چنين لباس متحدالشكلي براي زائران ايراني اقدام شده و حتي چند بار هم اين لباس دوخته شده اما زائران ايراني مايل به استفاده از آن نيستند. با اين حال شايد سليقه آن‌ها در نظر گرفته نمي‌شود و تصورمسئولان تهيه لباس متحد الشكل صرفا محدود به كت و شلوار مي‌شود و تنوعي در اين لباس‌ها وجود ندارد و يا سرما و گرماي هوا در پارچه مورد استفاده از آن در نظرگرفته نمي‌شود.