پنجمین ستاره ی آسمان امامت امام محمدباقر(ع) در نخستین روز رجب 57 هجری قمری در مدینه قدم بر این دنیای خاکی نهاد. والامقامی از نسل پاکان که با علم بی پایان خویش، مذهب تشیع را حیاتی دوباره بخشید. ایشان فرزند بزرگوار امام سجاد(ع) و فاطمه دختر امام حسن مجتبی(ع) بود که در سایه ی حمایت و پشتیبانی آنان توانست از سرچشمه ی زلال معرفت سیراب شود و از والاترین صفت های انسانی بهره برد. کنیه ی آن امام عالیقدر ابوجعفر و مشهورترین لقب ایشان باقرالعلوم به معنای شکافنده ی علوم است.

روزگار امام محمد باقر(ع) همزمان با حکومت بنی امیه بود، خاندانی که با ظلم و ستم بر مردم حکمرانی می کرد و شیعیان را مورد آزار و اذیت قرار می داد. دوره ی امامت ایشان با شهادت امام سجاد(ع) آغاز و این امام همام عهده دار پیشوایی و هدایت شیعیان و پیروان حقیقی مکتب اسلام شد. در هنگامه ی امامت امام محمدباقر(ع) رخدادهایی همچون جدال امویان با عباسیان، مشاجره های سیاسی و ترجمه ی کتاب های فلسفی و مجادله های کلامی به وقوع پیوست به همین منظور باقرالعلوم(ع) برای پاسداری از اسلام حقیقی به گردآوری، حفظ حدیث و نشر آموزه های راستین اسلام پرداخت و اینگونه میراث ارزشمند خاندان اهل بیت(ع) را از گزند آسیب و دور نگاه داشت.

علم سرشار و بی انتهای پنجمین پیشوای شیعیان جهان سبب شد تا فعالیت های علمی بسیاری در زمینه ی آموزش حقوق اسلام شکل بگیرد. ایشان با آموزش شاگردان بسیار و آگاه بخشی مردم توانست نقشه ی شوم دشمنان را برای ایجاد انحراف در آموزه های اسلامی از میان بردارد و رسالت سنگین خویش را به خوبی انجام دهد.

سرانجام هشام بن عبدالملک که وجود پربرکت امام محمدباقر(ع) را تهدیدی برای خلافت خویش می دید، دستور قتل ایشان را صادر و در نهایت در هفتم ذیحجه 114 هجری قمری امام پنجم شیعیان را در 57 سالگی در مدینه مسموم کرد و به شهادت رساند و جهانیان را غرق در غمی شگرف ساخت.

زائران خانه خدا نیز در سرزمین وحی شهادت جانسوز امام پنجم حضرت باقرالعلوم(ع) را به سوگ نشستند.