پنجم جمادی الاولی پنجم هجری قمری، خانه ی کوچک حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) در مدینه با قدوم دختری از تبار بهشتیان غرق نور و شادی شد. زینب به معنای زینت پدر، نامی بود که برای او برگزیدند.

ام الحسن و ام کلثوم کنیه هایی هستند که برای بانوی صبر و ایثار برشمرده اند و ارادتمندان خاندان اهل بیت(ع) لقب هایی چون صدیقه الکبری، العصمه الصغری، ولیّه الله العظمی، ناموس الکبری، الراضیه بالقدر والقضا، امینه الله، عالمة غیر معلّمه، فهمه غیر مفهمّه، محبوبه المصطفی، قره عین المرتضی، نائبه الزهرا، شقیقه الحسن المجتبی، شریکه الحسین سید الشهداء، زاهده، فاضله، عاقله، کامله، عامله، عابده، محدثه، مخبره موثقه، مظلومه وحیده، عقیله القریش، الباکیه الفصیحه والبلیغه والشّجاعه، عقیله خدا الرساله، رضیعه ثدی الولایه را برازنده ی پیام آور کربلا دانسته اند.

او در دوره ی کودکی از چشمه ی معرفت الهی جدش رسول اکرم(ص)، پدرش حضرت علی(ع) و مادرش حضرت فاطمه(س) سیراب شد و الفبای ایثار، گذشت، صبر و استقامت آموخت تا در میدان امتحانی چون عاشورا سربلند بیرون آید.

این الگوی عفاف و پاکدامنی از همان کودکی ناملایماتی چون غم وفات حضرت محمد(ص) و سپس شهادت مادر ارجمندش را با بردباری و شجاعت تحمل کرد و برای پدر و برادران در جایگاه ولایت همچون تکیه گاهی محکم بود و چون سنگی صبور آلام و اندوه اعضای خانواده اش را از ظلم ها و جورهایی که به ناحق به آنها روا می شد، به جان می خرید و تمام تلاش خویش را برای نشر اسلام حقیقی به کار می بست.

شجاعت و رشادت حضرت زینب(س) در واقعه ی عاشورا، ممتازترین صفحه از کتاب پرافتخار زندگی این بانوی بزرگ اسلام است، چرا که ایشان پس از تحمل شهادت مظلومانه ی امام حسین(ع) و دیگر عزیزانشان در کربلا، سختی و غم اسارت را با شکیبایی پشت سر نهاد و با سخنانی کوبنده و افشاگرانه لرزه بر پیکر یزیدیان انداخت و پیام آور عاشورا شد.

سرانجام آموزگار مکتب بردباری و رشادت پس از سال ها رشادت و روشنگری در پانزدهم رجب 63 هجری قمری، به دیدار حق شتافت و پیکر مطهر ایشان در دمشق به خاک سپرده شد که اینک زیارتگاه عاشقان و ارادتمندان اهل بیت(ع) است. حضرت زینب(س) با به تصویر کشیدن الگوی واقعی یک زن مسلمان، آیین بردباری و شجاعت را در راه دستیابی به حق و بیان حقانیت جاودانه ساخت.